De afgelopen maanden staan de media vol met onthullingen in het kader van seksueel misbruik. Als slachtoffer van incest op jonge leeftijd duikt bij mij steeds de vraag weer op; “Hoe nu verder?” Ik ben blij met de geboden openheid en de onthullingen van vrouwen en mannen. Ik ben blij dat het onderwerp zo op de agenda wordt gezet. Maar ik vraag me wel af wat er gebeurt aan de verdere verwerking van al dat verdriet, nadat de slachtoffers ermee naar buiten zijn gekomen. Ook vraag ik me af of het onderwerp nu op de politieke agenda komt en in hoeverre scholen er aandacht aan gaan besteden. Preventie is immers de beste manier om toekomstig leed te voorkomen.
Onlangs heb ik het boek van Judith Hermans, Trauma en herstel verslonden en zie ik hoe in de geschiedenis vaker dit onderwerp opdoemt om vervolgens weer de vergetelheid in te duiken. Zoals ieder slachtoffer van een trauma wel weet, wil je de gebeurtenis het liefste zo snel mogelijk vergeten. Verdringing en dissociatie zijn dan vaak het geval. Op grote schaal zal het niet anders zijn.
We willen het liefste niet weten dat dergelijke misdaden aan de orde van de dag zijn. Als de media ze dan aan ons tonen kunnen we oprecht verontwaardigd zijn en een hele storm willen ontketen, om er vervolgens achter te komen dat we er helemaal niet bezig mee willen zijn. Zou het deze ronde anders gaan?
Iedereen die zich met het onderwerp gaat bezighouden zal er snel achter komen dat de millennia oude cyclus van geweld verpakt zit in huiselijke omstandigheden (alsook op maatschappelijk terrein) en in de maatschappij zelf. Politiek en seksualiteit blijken onlosmakelijk met elkaar verbonden te zijn. Ongelijke rechten voor mannen en vrouwen, kinderen en dieren, zetten zich voort in naties en gebruiken. Vervolgens is geweld tegenover anderen wel geoorloofd als het gaat om nationale belangen en wat er dan in oorlogstijd gebeurt, door regeringen aangezet, daar spreken we ook liever niet over.
Ik vrees dat deze storm ook weer overwaait. Dat de noodzakelijke noodhulp achterwege blijft, zoals het nu na natuurgeweld ook vaak het geval blijkt te zijn. Als er al onvoldoende hulp komt bij materiële rampen, hoe kun je dan verwachten dat er nu wel voldoende geestelijke bijstand zal worden gemobiliseerd? Onze overheid is zeker nog niet toegerust om met dit onderwerp naar behoren om te gaan.
In een ideale wereld is alle materie eerlijk verdeeld. In die wereld heeft ook iedereen voldoende tijd om elkaar te ondersteunen als een ramp zich voltrekt. Natuurrampen, dood door ongeluk, ziekte en ouderdom verdwijnen niet. De wind zal blijven waaien. Hoe we als mensenras op een menselijke manier met het onvermijdbare leren omgaan kan echter wél veranderen. We kunnen leren om beter om te gaan met de trauma’s in ons leven. We kunnen de gebeurtenissen in de tijd laten waarin ze gebeurden en de draad van het leven weer oppakken. Op welke manier je dat doet is zo verschillend als er mensen en situaties zijn. Als zodanig valt er geen touw aan vast te knopen. Wat #MeToo wel duidelijk maakt is dat er inmiddels een grote behoefte bestaat om de traumatische ervaring met anderen te delen; dat delen helpt bij het helen; dat de eerste stap vaak is het benoemen wat er is gebeurt.
In een ideale wereld wordt een peuter die zegt: “Mamma, pappa heeft aan mijn borstjes gezeten,” serieus genomen. De dader wordt op zijn/ haar gedrag aangesproken en op therapie gestuurd. Zo wordt voorkomen dat het ooit nog/opnieuw gebeurt. In die wereld voelt het slachtoffer zich gesteund door de volwassenen en was er nooit een trauma uit voortgekomen. In die wereld hoeft een mens niet bang te zijn voor de reacties van anderen als zij te weten komen wat er is gebeurt.
In die wereld weten we dat alleen roepen, “Nooit Meer!” geen garantie geeft op het voorkomen van herhaling.
Kijk op de www.pjschouten.nl Stichting naar de animatie over de gevolgen van seksueel geweld.
Deel als je wilt deze informatie met iedereen die seksueel geweld ook voorkomen wilt.
Heb je er zelf mee te maken gehad, dan wil je misschien de testen maken op www.traumaseksualiteit.nl om te zien hoever jij inmiddels met je eigen verwerking bent en waar eventueel oude lasten nog losgelaten kunnen worden.
Zoek je een gespecialiseerde hulpverlener in de regio, kijk dan op www.seksueelmisbruik.pro
Deze collega's hebben de opleiding bij Peter John Schouten gevolgd, zijn vrijwel altijd ervaringsdeskundige, weten wat traumaseksualiteit en een psychische dwarslaesie is en helpen je graag structureel op weg naar herstel.
Als ervaringsdeskundige ben ik graag bereid om jou met je trauma individueel of in een groep verder te helpen met je herstel. Als trainer voor coaches en counselors en levenslange student zit ik in een netwerk van therapeuten die verschillende benaderingswijzen aanbieden waar ik graag belangeloos naartoe doorverwijs. Jij als cliënt staat bij mij centraal. Als ervaringsdeskundige vertel ik ook graag op voorlichtingsbijeenkomsten hoe je misbruik kunt leren herkennen en voorkomen.
